روزِ من

                       با جرعه های تلخِ از شب مانده هايم  

می شود آغاز.

تا غروبم

                         ناگزيريهاست

.  حسِّ طاقتسوزِ با بيهودگی دمساز-

انتهای شب

                              به خود مستانه می گويم

که فردا روزِ بيداری ست

- به نجوايی که ديگر سخت تکراری ست !