شعر
جز اين کلمات
نيستم
جز اين کلمات
که در حضورِ تو جان مي گيرند
و درنگاهِ تو با من عشق مي ورزند
و شعر مي شوند
و يک لحظه حتّا
که چشم بگرداني ،
باد
اميد مي بندد ربودنِ چند واژه را
و لحن ولهجه ي من تلخ مي شود
و رنگِ هر واژه مثلِ لبهاي سرما کبود ؛
و شعر
به لکنت مي افتد
- کلامي ميانِ بود و نبود-
درست مثلِ اين سطرها که مي خواني .
کجايي ؟ کجاست نگاهت ؟
خودت که خوب مي داني !
۸ شهريور ۱۳۷۵ ، مهدی فلاحتی