 |
|
شکار
نشسته در خمِ راهي
وپشتِ شانه ي گودت
به جنگل و انبوهِ بيشه مي رسد اين راه .
زمان
صداي قلبِ مرا
شماره مي کند انگار
دويده در سراسرِ اين راهِ پُرکمين و شکار .
نگاهِ آهويي ات
يک جهانِ پُرازحرف
و قطره خونِ تو يک لحظه از حضورِ تو بر برف .
مهدی فلاحتی - ۹ دي ۱۳۸۱