و رنج چندقرنیِ ماندن درون ثانیه ها

درست

         عقربه های ساعتِ ازکارمانده یی .

چنین که مانده ام از رفتنم چه می پرسی ؟

درست

           وقتِ وزیدنِ این باد؛

و تنها صدا

خشاخشِ خشکیدگی ماست .

چنین که خاک می شوم از رُستنم چه می پرسی ؟

■

و این روزها

                 که می آیند

از درون کشاکش باران و شب در آن کوهسارِ دور

با ابرهای سیاشان

                       - سنگهای گور-

و من که نخواهم دید

                          دیگر

نه آفتاب و نه هیچ خیال منتظری را .

و این سنگ

 - سنگین ترینِ عقربه ها -

سقفی درست بر فرازِ سرم

در گردشی از خیال

بر صفحه ی ساعتِ ازکارمانده یی .