کرشمه ي گهگاه

جانم که بوي تو را ...

جانم حضورِ تو را

چون نَرمبودِ جامه ي رامرَنگِ هماره درتنِ من

با خويش

يگانه مي دارد .

نیستی

اگرچه درتماميِ شبهاي آفتابيِ داغم درونِ خانه ي شعر،

امّا

همان کرشمه ي گهگاه

تمامِ حضور است

حتّا اگر

بگويي ام امروز:

«عشق؟

باري

هنوز

نشانه ي دور است» .

مهدي فلاحتي ، دسامبر1998