هیچ چیز نمی ماند

دنبالِ چیستی در خاطراتِ دور ؟

نه ماه

        می مانَد

نه یک سطرِ کوچک از شعرِ تازه ی من

- که هُرمِ بوسه به پیشانی ات می نشاندش –

هیچ چیز

            نمی مانَد

جز باد

که پرچمهای سیاه را

می تکاند از یاد .

غروب

          نمی گذرد بر ما ؛

تمامِ هیکلِ سیّاره یی ش را

                                  - سنگین –

می افکنَد به رویِ راهِ چاره ی ما .

- و ماه

         می آمد

و دلخوشی

               تمام

همین ناگزیریِ تابشِ ماه بود .

امّا نمانده هیچ .

 در این یگانه آینه ی مانده نگاه کن !

: نه ماه

          می مانَد

نه جایِ بوسه ی من .

                          مهدی فلاحتی ، لندن – 24 تیر 1379