آنجا که جهان به خواب می رود

و حسرتِ کودکی از دیدارِ پریزادی چون تو بر می خیزد ،

بهارِ من

           به گوشواره های تو می مانَد :

           عطرِ یاس

           از سرِ دیوارهای بلندِ کوچه های آفتابیِ خاموش .

جهان کجاست

تا که حسرت خورَد

                         از اینهمه آرامش

- این زمان که قطره ی شبنم

می چکد به روی این سبزه های عرق کرده ، این سکوتِ خیس .



شانه به شانه ی خوابهایم

همیشه رفته ام

                  هرچند ،

در این جهانِ بیدارِ جنگ و مرگ ،

حضورِ کودکی از ماه

دورتر است .

                مهدی فلاحتی ، لندن – 25 فروردین 1378