همين سويِ پنجره

نفرت از سرسرايِ خامُشِ تاريک

                                           مي گذرد .

چيزي ميانِ جذبه و ترس

                                در تو مي ماند .

خيالِ اينکه درآنسويِ پنجره شايد ... ،

حضورِ لحظه ي سال مانندست .

نمي توان دانست :

چه فاصله يي ست

                        ميانِ دو ديوار .

فقط خيالِ اينکه به ديوار،

نشسته پنجره شايد .

به سرسرايِ خامُشِ تاريک

نه معنايِ واژه ، نه رنگ .

خيالِ اينکه درآنسويِ پنجره شايد ...

خيال مي کنم

                 حضورِ تو را

که چون من و با من

                          در من ،

خيال مي کني حضورِ پنجره يي را .

درونِ يکسره تاريک ،

چه فرق مي کند :

چگونه است

                 چهره ات

                 و پيکرت .

صداي قلبِ تو امّا بهانه يي ست ،

که بدانم خيال مي توانم کرد

خيالِ اينکه همين سويِ پنجره شايد ...

 مهدی فلاحتی ،                                                   پاريس- ۳۱ مي ۱۹۹۵