گفتم که هر شب اگر نيست ،

امشب که خسته ترم من ،

بايد که جانِ جهان را

با بوسه يي بگدازم .

آتش نگيرد اگر جان ،

از يادِ آنهمه باران ،

شايد که بوسه ي اين دَم ،

پاسخ دهد به نيازم .

يادش بخير !

(چشمانِ منتظرت را

در باد و هرشبِ باران درمتنِ آينه گويم)

يادش بخيرو دريغ از

آن خيلِ ماهيِ سرخي

کز بي حواسيِ موج

لغزيد و رفت و گريخت .

روًياي ما

- همه دريا –

پيوندِ هر شبه اش را

از خوابِ تشنه گسيخت .

گفتم حضورِ تو ؛

                      امّا

باري ،

حضورِ دريغاست

ياد است و ياد و به جز ياد ،

ابري که هرشبِ بارِش

درفکرِبارِشِ فرداست .

                      مهدی فلاحتی-  ۳۰ آبان ۱۳۸۱