دوباره منم
نگذار مرا !
بگذارانم از این راه تشنگی
که طلوعش
درست
به رنگ غروب است .
زمانِ حوصله نیست ،
تا بیندیشیم .
همین که فاجعه بر کوهِ خاطره خشکید ،
برای بازلب گشادنم کافی ست .
بارها به خود می گفتم :
- چه دیر دانستیم ،
بهانه یی دیگر نیست
و در مراسمِ تدفینِ خویش
باید حضور داشت .
اینک دوباره منم ؛
بی آنکه بارها
بینِ دیوارهای دیوارهای پیچکْ نشسته پرسه زنم .
بی آنکه نیمشب به رویِ چینه ی خواب ،
قطره قطره ببارم .
بی آنکه صبح
با یک سرود بمیرم ،
و شامگاه
از بی جوابیِ شهر
تن لرزِ ترس بگیرم .
تنها
حضور توست ،
که راه تشنگی ام را کوتاه می کند .
زمان حوصله نیست ،
تا بیندیشیم .
مهدی فلاحتی ، هانوور- 21 خرداد 1370