نه با روز اُلفتي دارم

نه هرگز شب برايم تيرگي بوده ست

و شب را دوست مي دارم

نه چون هم طعمِ طبعِ شاعران است

نه چون اعدامِ يارانم

                         همه با رفتنِ شب بود

و گر شب دير مي پاييد ،

بسا ياران که مي ماندند

نه چون در نم نمِ بارانِ شب رازي نهفته ست ،

که شوقِ جستجويش

- گرچه بي حاصل –

تمامِ علّتِ بيداريِ شب زنده دارست

نه چون آرامشي کز آسمان با برف مي بارد ،

فقط در شب

               - شبِ مهتاب

مي مانَد

( و زيباترشب آيا جزشبِ مهتابِ برفي هم شبي هست ؟ )

شب ، آري

دوست مي دارم نميرد

و هر زشتي ، پلشتي ( هرچه معناي جهان است ) ،

چون اکنون در پسِ خاموشي و تاريکيِ شب

                                                       محو باشد .

- آيه ي ياًس است آيا اين که مي خوانم ؟

بس که رويارو شدم با مرگ ، با زشتي ، پلشتي ،

هيچ معنايي جز اين ها

هيچ شکلي ديگر ازهستي

                                نمي دانم .

                           مهدی فلاحتی-  ۱۸ آبان ۱۳۸۰