به شوقِ باده

آی ... مستیِ نوجوانیِ من !

( کنارِ جاده چون ابری درآسمانِ شیطنتِ چشمهای من

خیره به گامهای عادتِ مردم )

اینک

        صدای طبلِ بزرگ

زیرپای چپ از روی جاده می گذرد .

ترس

قرصِ تمام است .

پرچمِ رنگرفته ی بر فراز

                                 اگر نیست ،

ماه

ترسِ تمام است

و اینهمه فریادِ هماهنگ ،

وحشتِ جاری ست .

به شوقِ باده فقط

از آهنگِ جاده تهی می شوم

اگر که همپیاله تو باشی .

مهدی فلاحتی ، لندن – 27 مرداد 1377