از افزونيِ دانستن

چراغِ ماه

             پَرپَر شد

و ناگاهان

هزاران جامِ آتشناکِ پيروزي

- در آن تاريکيِ گسترده – برهم خورد

و رؤيايم دگربار ازدرون افسرد.

من از آوازهايي کزهزاران سوي

                                          مي باريد،

دانستم که اين سوگ آشنايانند

که ديگربار

               مي خوانند.

و ماه

       - اين شاهدِ آواره ي تنها-

نه تابِ ميهماني

                    بارِديگر

بر مزارِ عشقبازان داشته ست.

گرچه  مي پنداشتم:

عادت به ديدارِ سياهي

ماه  را انباشته ست.

               مهدی فلاحتی -  ۲۷ شهريور ۱۳۸۰