تازه شدن

بیا بنشین

کلون اندازِ در را گو

که در را باز بگذارد .

نیازی نیست

                 ماندن چشم در راهِ کسی

اینگونه بر درگاه .

شناسایی م

             چندان ما

که هر کس یار می خواهد ،

خود از درگاه می آید .

مگر چشم انتظارِ ابر

چقدر این خاکِ محنت خیزِ پُرگلزار

بوده ست ؟

( نشد بارانِ ابر آید

ولی بارانِ اشک آمد)

بیا بنشین .

زمانی در به رویِ هرکه ما بیگانه اش دیدیم ،

                                                         بستیم

به روی هرکسی کو آشنا با دوستی ، همسایه یی بود .

ولی اکنون که یک همسایه حتّا

                                      - دوستی دیگر نمانده ست ،

به خود گویی م

                   باری ،

آن زمان

           در قلب ما

از مِهر

         تنها

سایه یی بود .

بیا بنشین

در و دروازه ی این قلعه می باید همیشه باز باشد

شاید از این پس

کمی از هولِ آن دورانِ تاریکی گُزیدن محو گردد .

بیا بگذار تا مهتاب

از دروازه راحت بگذرد

هرگوشه را روشن کند

تا ما ببینیم آنچه را با ما درونِ قلعه بوده ست

- آنچه هایی را که همچون افتخارات کهن

پندار ما را سخت آلوده ست :

شماری کورْموش و گورکن

با استخوانهایی که شاید از یکی از ماست

                                                    نزدیک ،

چند تندیسِ هیولاوَش

و شمعی سوخته

                    در انزوای قلعه ی تاریک .

                               مهدی فلاحتی ، لندن – 3 تیر 1381

                                        24 ژوئن 2001