در منظرآمد

و با چشمِ از سُرمه سنگين

نگاهي به من کرد .

حضورش همه رنگ

در متنِ بي روح و رنگِ بيابان

تمامِ تنم

چون يکي هيمه در آتشِ جان .

زمين و زمان ازحضورش به گردش درآمد

شب آمد

- به تقدير .

نه يک قطره ي روشنايي

نه ديگر تماشايِ رويي

بيابانِ خاموش

و من

باز

بي اختيارانه سويي ...

مهدی فلاحتی - ۲۰ آذر ۱۳۸۲