شکلِ خونينِ قاصدک

دستي مرا نهاد

برشانه هاي باد.

بارانِ ناگهانه چنان زد

                             که آسمان،

دست از درشتخوييِ ابر

بر ديده اش نهاد.

چنگالِ ناتوانِ تقلام

چندان بر آسمان حضورم  شيار زد،

کز گوشه هاي لبش

لِه باورانه ي دورانِ رفته چکيد

- خونچکه يي که مرا غرق خويش کرد

وز شانه هاي بادِ زمانم  کنار زد.

يک بِرکه خونِ گِل آلود

يک نسلِ قاصدِ غرق

نسلي که هستي اش اينسان

                                 به اختيار

يا اينکه ناگزيريِ رفتارِ جبر بود.

باري،

         هرآنچه بود،

همسرنوشتِ همان باد و ابر بود.

                       مهدی فلاحتی -   ۳۰ ارديبهشت ۱۳۸۳