شکار

 

نشسته در خمِ راهي

وپشتِ شانه ي  گودت

به جنگل و انبوهِ بيشه  مي رسد اين راه .

 

زمان

        صداي قلبِ مرا

شماره مي کند انگار

دويده در سراسرِ اين راهِ پُرکمين و شکار .

 

نگاهِ آهويي ات

يک جهانِ پُرازحرف

و قطره خونِ تو يک لحظه از حضورِ تو بر برف .

 

 

 

 

                         مهدی فلاحتی -   ۹ دي ۱۳۸۱