شباواز

کاش

       در خواب

تو را می دیدم .

نیمشب از کوچه های تنگ

پُرشتاب می گذشتم

و جانم همه فریادِ درد بود از خراشِ پنجه ی ترس

                                     - که مرا به دنبالِ خویش

                                                                    بی شکیب

                                     می کشید .

آه ...

شانه ات آرزوی بلندِ من بود

                                   آنگاه

که به دشتِ فراخ

پای نهادم

و بر گذشته ی خوفناکِ خویش

آرام گریستم .

نیمشب

گاه افتان و گاه خیزان

                            ناچار و برهنه پای

بر خاکِ سرد می رفتم

و باد

تابوتِ خاطره را می بُرد .

آه ...

شانه ات آرزوی بلند من بود

                                    آنگاه

که فریادِ گریه ی من در صیحه ی باد می ریخت .

ماه درآمد

             نزدیک

نزدیک تر آمد

                  چندان

که نرمگونه ی خود را به گونه ی من داد .

ناگهان امّا : ابر ؛

( هرگز ندانستم این غبارِ کبود ،

از کجا میانِ ماه و من آمد ؟ ) .

آه ...

شانه ات آرزوی بلند من بود

                                    آنگاه

که خسته از خویش و از بی خویشیِ پیش رفتن

                                     - در این کویرِ کبود ،

توانِ فریفتنِ خویشم

                         با ماه

در پسِ ابر رفته بود .

آسمان

( که حسرت پرواز را

                            نگاه آدمیان

در جای جایش نقش کرده بود )

با زمین درآمیخته

                       - سنگین

                        سرد -

 و زمین

بویِ نعشِ دفن ناشده می داد .

آه ...

شانه ات آرزوی بلند من بود

                                    آنگاه

که در سیاهیِ محض ،

خدای گم شده بود و من

                              به جستنِ خویش

نامِ تو را فریاد می زدم .

نیمشب بود و

                 خواب ...

نیمشب است هنوز ...

                         مهدی فلاحتی ، پاریس – 15 مرداد 1370