روگرداني

صبوري

يک زمان از من مي آمد بَر

ولي اکنون

چه گويم باز؟

مرا تلخايِ هستي

کز پسِ ديروز

                   تا امروز

گسترده ست ،

مي گويد که بايد راهِ ديگر زد

-         و ديگر ساز .

جهان

       از تلخيِ خويش است

کاينسان ترشرو؟

وين ماه

از زشتا و تلخايِ جهان است اينچنين رو برگرفته

-         ابرپوشي پيشه کرده ست ؟

و باري، اينچنين آيا جهان تنها به مرگ انديشه کرده ست ؟

جهان

       شايد به تلخي خو بگيرد

ماه

     شايد

تا زمين مي چرخد از ما رو بگيرد .

من

    ولي

ديگر نه با روًياي ماه ام اُلفتي هست ،

نه مي خواهم که درچشم انتظاري

                                          شرمسارِخويشتن باشم .

و هنگامي که يکسان جامه ي تقدير،

هرکس را شبيهِ ديگران کرده ست ،

من شادم

           اگر من مثلِ من باشم .

                   مهدی فلاحتی -   ۱۱ فروردين ۱۳۸۱