: ابرِ تنهايي

که مي گردد فرازِ نعشِ اين دريا و آن دريا ؛

نه مي بارد

نه مي غرّد

- حضورِ آشنايِ حسرتي بيهوده، تنها بر لبانش آه ... -

: پيک و پيغامي

که بي مقصد،

هميشه سرنوشتش راه .

چه هستيم اينچنين ؟

چون خواب

خاموشيم

و چون روزانِ بي حاصل

فراموشيم .

لندن- ۲۹ شهريور ۱۳۸۴

۲۰ سپتامبر ۲۰۰۵