پائیزیّه

بهار از این چمن گریخت

و خواب و آرزوی من

                            تمام

مثل برگ ریخت .

قیامتی شد این زمان به ناگهان .

کجا شدی ؟

چه شد که ماه

                 منفجر شد اینچنین ؟

چه شد که گورها فغان به آسمان کنند ،

و هر ستاره را دوباره در دهان خود نهان کنند ؟

چه شد که هیچکس نیامد از جهانِ غیب ،

ولی تمامِ نیستی و هستِ ما

به یک اشاره  دود شد

و رنگها یگانه شد ، کبود شد ؟



نه از تواَم نشانه یی ست ،

نه آگهم که خود سویِ کدام حانه می روم .

فقط همین که سقفکی بیابم و

پناه سوی آن بَرَم .

                     مهدی فلاحتی -   لندن – 9 تیر 1380

                                              30 ژوئن 2001