نامه

آشنا جان سلام !

بی خبر از هیچ کجایِ جهانم

                                    بی خبر از تو نیز

دیری ست .

پُر خبر از هرکجایِ جهانم

                                 پر خبر از تو نیز

در خیالم .

تصویر می کنم

                    هر صبح وشام

تصویر می کنم

                    جهان را

چنان که می خواهیم .

ساعت کجاست در تصویر ،

تا بگویمت در کجای زمان ایستاده ام ؟

نقشه ی آبهای زمین کجاست ،

تا بگویمت در کجای زمین

                                  در ژرفنای کدام دریا

ایستاده ام ؟

حضورِ من اینجا

حضورِ حوصله است .

نه می پاشم از هم

نه جانِ بایسته یی م هست .

چشمهای تو همواره چیزی بود ،

که هرگزم توانِ معنایشان نبود

                                      - آهو وشانِ بی مأوا ؟

                                        آشوبدلانِ بی غوغا ؟

جهانِ من نیز بدینگونه است .

روزگاری بود ،

که آفتاب از شرق می تابید

و دخترِ باران

                  تنپوشِ خیسِ خود را

بر سر درِ خانه ی ما می آویخت .

روزگاری

که عریانیِ دخترِ باران بود

                                   زلال

چون قطره های شرم .

روزگاری

              که در خیال می آید

و تا دست به آن می سایم ،

محو می شود .

راستی ،

موهایت را کوتاه کرده ای

                                  - هم اندازه ی عمرِ عشق ؟

عمر عشق

هماره چه کوتاه است !

به اندازه ی عمرِ آه

- اگر که برآید .

آشنا جان !

غروب من اینجا

                    - چون تمامِ غروبهای سال در هرکجای زمین –

زیباست .

احساس می کنم

گونه های تو را دست

                            دیگر

نمی توانم سود ؛

گونه های خورشیدِ سرخگونه  را نیز .

یادش بخیر !

                 صبحدمانی

که رنگ غروب بود

و اشکریزان

تکواژه های سُرب را

                           به نجوایی گنگ

تکرار می کردیم .

اینجا  سرب

                سینه ریزِ دخترکانی ست ،

که خوابهای نشئگی شان را

در چشمهای هرزه تعبیر می کنند .

و هیچ حادثه یی نیست .

و لحظه های همانند ،

سلولهای مرا پیر می کنند .

آشنا جان !

حادثه را بنویس !

از حادثه ها بنویس !

                    مهدی فلاحتی ، پاریس – 26 مهر 1370