چنانم خسته کز من هيچ ديگر بر نمي آيد دَمي پاروکشيدن .

خيالم بسته بود آنسان که يا ساحل به من نزديک ،

يا من مي توانم

                   عاقبت

پيمانه بر ساحل بگيرم .

نيست چيزي جز همان دريا

که از آغاز

             مي ديدم

ميانِ ماست .

( مرا چالاکيِ انبوهِ ماهي هاي بازيگوش

سويِ بيشتر پارو زدن مي بُرد

و من انديشه يي هرگز نمي کردم

که منزلگاهِ ماهي ها

                           همين درياست.)

و همچون پيش

اين قايق

- که فرسوده ست –

اين پارو،

نشانِ خستگي ها و تقلاهاي من  بر متنِ درياست .

چنانم خسته کز من هيچ ديگر بر نمي آيد

مگر

      آرام خفتن

                   بر همين قايق

که شکلِ ناتواني هاي من  بر متنِ درياست .

                        مهدی فلاحتی- ۱ آذر ۱۳۸۲