من از تمامی باران ،

فقط تو را کم دارم .

گم می شوم درونِ سفرهای دوردست

- آنجا که حسرتِ آوازِ یک پَری ،

تنها نشانه ی هستی ست .

شادانه می توان نگریست ،

وقتی که شادیِ انسانِ مست ،

جامِ تهی ست .

من از تمامی باران ،

فقط تو را کم دارم .

( جهانِ پوچ

و اینهمه سرشاری اینهمه تو )

من از تمامی باران ،

فقط تو را می گریم .

                   مهدی فلاحتی ، لندن – 14 آبان 1377