ماه و کابوسهای من

کدام اسب و از کجاست این شیهه ی بی قراریِ دور ؟

( مگر نمی داند

                       دیرزمانی ست

اسبانِ بی سوار

سرافکنده باز می گردند ؟ )

فقط ماه

          می شمارد اسبان را

ماه

که یادِ سایه های بلندِ سواران را

بهانه ی ماندن با من کرده ست .

نسیمی

         لبخندزنان

می آید     می گذرد

( مگر که باز

عطرِ محبوبه های شب

                              در حضورِ ماه را

خیال می کند ؟ )

خدنگی چالاک

از اینسویِ جاده به آنسو می دود

( مگر نمی داند

                    دیرزمانی ست

جاده ها

          در انتظار

خمیازه می کشند ؟ )

فقط ماه

          می داند

ماه

که میانِ من و کابوسهایم

بیدار نشسته است .

                     مهدی فلاحتی ، پراگ – 19 آبان 1378