ماهِ انديشه

مگر سکوتِ تو باشد صدايِ حادثه يي .

وگرنه در شبِ خيسي

                           که از عرق

                                          سنگين است ،

چگونه مي شود از روزِ نامده ، از آنچه رفته گفت؟

کسي نه حوصله دارد

                           که باز

                                   راه سپارد

به سوي آنچه هزاربار

رفته است و گم شده است،

نه شوق و سويِ نگاهش به سويْ سويِ فريباي ديگري ست.

مگر سکوتِ تو باشد صداي حادثه يي .

وگرنه اينهمه آواز

                       از ترس و اينهمه ترس

                                                    از آواز،

يگانه ماندنِ کابوسهاي قديمي ست.

دمي سکوت

حضورِ ماهِ صميمي ست .

                                                                   لندن - ۲۱ اوت ۱۹۹۹، مهدی فلاحتی