هنوز اين جهان

                    در تبِ مرگ

مي پژمُرَد

و هرگوشه 

               بي اعتمادي به فرداش ،

هرلحظه اش جنگ

مي گسترَد

و بيشينه تر ازهمه چيز

نفرين و کين زاده  مي پروَرَد

و من با تو در گوشه ي اعتمادي

که درجانِ بيدار و در خوابهايم نهادي ؛

و هم گاه

           با خودکُشي هات،

بهتي که از اينهمه نفرت، اينگونه از پا فِکندن

بشر از ازل داشت ،

در چشمهايم نهادي .

کنارِ تواَم

اي تو جوشانترين چشمه ي مِهر، انبوهِ کين!

کنارِ تواَم

اي تو آرامش، اي آفريننده ي لحظه هاي تنش آفرين!

تو اِي جانِ انسانِ امروز و هر روز،

- از ابتدايِ بشر تا هنوز!

                               مهدی فلاحتی -   ۱۹ مرداد ۱۳۸۳