چنين شد که ماه از خودِ خويشجانش  رها شد

چنين شد که ما شد

و ما

      چون که از قعرِ دريا پديد آمديم ،

به رؤيايِ مهتاب و آرامشِ ماه

- مانندِ خشکي نشينان –  نه دلبسته ايم .

من و ماهرويان

از آشوبِ امواج

                    برخاستيم

و ما را

تو از ژرفناي تلاطم

                          و خواهش

به سويت کشاندي

و در جانمان جانِ خود را نشاندي

و ماندي .

و چون ما تو گشتيم ،

ماه از خود از جلوه کردن رها شد

چنين شد که ما شد .

   مهدی فلاحتی                            ۱۷ دي ۱۳۸۳