توفان که می نشیند ،

و گردبادِ خسته

وقتی که سرمستانه بر ویرانه ها نشسته ،

می آیی از بطنِ غبارآلودگی های همه خاموش

چندان به نرمی

کان همه آشفتگی های جهان

یک لحظه هم

                  دیگر

                         نمی پاید

و من

       آرام

با خود باز می گویم :

ببین ! شعر از سکوتی از پسِ ویران شدن

با ناز

        می آید .

                                   پراگ – 6 ژوئن 2003- مهدی فلاحتی