با تو می آید و می رود نفس .

از آن زمان

               که صدایم زدی به نام ،

هرگز نشد

             که بدانم چیزی درست

از جانِ پُرتفاوتِ آزادی و قفس .

چندان مرا بسته ز چارسو به سوی خود ،

کاندامِ خواب هم

وقتی مرا کشیده به آغوش ،

بوی تو را

             به رؤیای ماهنشانه پراکنده می کند

وینگونه در نیاگه من

                           شعر را

از حضور تو آکنده می کند.

        مهدی فلاحتی   -   لندن – 10 فوریه 2001