از شوقِ ديدنت

من پشتِ پا زدم

بر هيچِ اين جهان و به هر پوچِ اين جهان .

اُمّيدِ روسفيدي از اين عُمرِ زشتروي

يا اضطرابِ دَمي روُسيا شدن

اندوهِ عصرِ آهن و تنهاييِ تبر

وقتي به خاک مي فتد اين سروِ سبزْ تن ،

بر هيچِ اين جهان و به هر پوچِ اين جهان

من پشتِ پا زدم .

چون پشتِ پا زدم

بَر بود و بَر عدم ،

ديگر

       صداي پرسشِ آئينه هم خموش .

□

وانگه که شوقِ بودن با يارِ مست و نوش ،

بينم نمانده بيش ،

انديشه يي  کنم

- شايد

بر سرنوشتِ خويش .

                   مهدی فلاحتی-   ۹ بهمن ۱۳۸۲