هست و نيست

مِه ِ صبحگاهي

جاده ي خلوت را؛

دو بالِ سپيد

آسمان را؛

دو موجِ بلند

دريا را؛

خيالِ مرا

            شکاف مي دهد اين نگاهِ گهگاهي.

                               لندن- ۵ ژانويه۱۹۹۶