غروبانه

جانم غروب مي کند

و کلمات

            عرق مي ريزند

                                 هنوز

و خستگي از ديوارِ بلندِ حوصله بالا مي رود،

تا درآنسوي

                شايد

خنکايِ شبِ کوتاه را

بر تيره ي پشتِ خيسِ خويش

حس کند.

- اين

       غروب نيست ،

روزِ رنجيده ست .

اين

     نسيم نيست ،

رؤياي کويرِ تفتيده ست .

هرچه نيست و هرچه هست ،

مي دانم که روز گذشته است

جانم غروب کرده است .

 پاریس ، 23 می 1993 - مهدی فلاحتی