فروغانه در نيمه هاي خيال

آسمان

        رنگ به چهره نداشت

و اَبر از ترس

عرق مي ريخت

و نامِ تو روشنايي بود

برخاستم

و نامِ تو زنجيره ي پيوسته ي فريادم بود

 -رنگ در رنگ و نورانور-

و آن کمانه ي رنگ

از گلويِ من ، آرام

برآسمان مي رفت

□

داغم

داغم از آفتابي

                   که خويشتن را

بر اين کلمات افکنده ست

بر اين خيالِ تشنه که از بويِ آب

آکنده ست .

                         مهدی فلاحتی ،     ۲۷ اوت ۱۹۹۵