دوباره منم

نگذار مرا !

بگذارانم از این راه تشنگی

که طلوعش

               درست

به رنگ غروب است .

زمانِ حوصله نیست ،

تا بیندیشیم .

همین که فاجعه بر کوهِ خاطره خشکید ،

برای بازلب گشادنم کافی ست .

بارها به خود می گفتم :

                              - چه دیر دانستیم ،

                              بهانه یی دیگر نیست

                              و در مراسمِ تدفینِ خویش

                              باید حضور داشت .

اینک دوباره منم ؛

بی آنکه بارها

بینِ دیوارهای دیوارهای پیچکْ نشسته پرسه زنم .

بی آنکه نیمشب به رویِ چینه ی خواب ،

قطره قطره ببارم .

بی آنکه صبح

با یک سرود بمیرم ،

و شامگاه

            از بی جوابیِ شهر

تن لرزِ ترس بگیرم .

تنها

      حضور توست ،

که راه تشنگی ام را کوتاه می کند .

زمان حوصله نیست ،

تا بیندیشیم .

                     مهدی فلاحتی ، هانوور- 21 خرداد 1370