در کمين

       

 

 

همينيم

         باري،

نهالي شکسته

درختي سرافکنده از بي بر و باري اش

و بادي

          که آسيمه سر

سويِ هر گورِ زرّينه يي مي دود

بر سر و رويِ خود مي زند

                                   عاقبت

گِرد مي پيچد و

                    جانِ خود را به سويِ دگر مي کشد

- خسته از اينهمه زاري اش.

 

همينيم و

           باز

اين تگرگي که روُ سويِ ما دارد

                                         انگار بايد ببارد.

 

همينيم

افتاده امّا چنين در کمينيم.

 

 

                      مهدی فلاحتی   -    ۱۵ آبان ۱۳۸۱