در آینه

                                نامه به یک زندانی مانده میان تمکین و مرگ

پیداتر از آشنایی ات با ترس ،

بیدادِ خستگی ست

                       - این تازیانه ی کوبان برچارجانبِ اندام –

و چشمِ کم سویِ خاطره برجاده های آمده لرزان

( یک پرده اشک

پندارِ خشکِ نبودن را

پرواز می دهد ) 

چه بوده سراسر ؟

جز تکه آینه یی

تا من هماره درآن نیک بنگرم

و با خویشتن

                 چنان سخن گویم صاف

که آینه

          سالها

خش برندارد هیچ

( یک پرده اشک

                       امّا

حضورِ فاصله است

میانِ آینه با من )

آنجا

      - در آن حوالی آوار-

درونِ آینه از ترس می گریند

و یا به خاطرِ شرم

                        شاید

همیشه آینه خالی ست

اینجا

         منم

و آینه یی صاف .

تصویرِ توست

                   امّا

به روی پرده ی اشکی

میانِ آینه با من .

                  مهدی فلاحتی ، لندن – 9 اسفند 1376