بارانه

     

 

در چشمهای بی نگاه

جستجوی انتظار

بیهوده ست.

 

بیهوده باره باره مپرس :

« ما از کدام حادثه پرتاب شده ایم ،

که جامه ی خونتابمان

به سینه ی هیچ آفتابی

                            خشک نمی شود ؟»

خشک نمی شود این رودخانه ی آرامِ مویه های نهان

و پرنده بال می زند

                         در سیل- بارشِ ابر

و هیچکس

              - به تسلای هیچکس –

نمی گوید:

              سپیده گریه نگهدار!

              پرنده می گذرد .

کبود

رنگِ عصیان و جنون است .

 

 

                       مهدی فلاحتی- 8 آوریل 95