از خویشتن تا ماه

با ماه

مي پيچم و مهتاب

                       مي نشيند به نهانجاترينِ تنم

شب در ميانه ي اين راه .

پيدا که مي کندم روز ،

زيبا شده ام

               مثلِ رنگين کمان

دور ازجواني و آن دوره هاي دوان به جستنِ ماه -

                                                         بر فرازِ جهان .

ماه ام تويي هميشه تو ماه ام تويي همين که نگاهم به پيکرت -

                                    سيماب مي نشانَد به نهانجاترينِ تنم .

با ماه مي پيچم و مي ريزم از تهِ لذّت

                                                زلال .

لذّت کجا و من و ماه !

پيدا نمي کندم روز

ماه ام خود از آميزشم با ماه .

                مهدی فلاحتی ، 8 آوریل 1996