یک شب
نوشته شده توسط Administrator چهارشنبه ۲۲ ارديبهشت ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۳۱
در خواب و در بیدارخوابی هایم آوازت
سراسر
آسمانی را به آتش می کشد.
از کجای شهرِ بی روزن فرا می خوانی ام ؟
ای صیحه ات یادآورِ آن سوگِ جاری –
در پسِ دورانِ با افسونِ مردم
پنجه در پنجه !
ای لحظه هایت
هر یکی
قرنی
سراسر
زهر در جامِ شکسته !
آرزوی دست و پا بسته به رویِ تختِ شلاق و شکنجه !
از کجای شهرِ بی مأمن فرا می خوانی ام ؟
آغوشِ سرماکُش به رویت می گشایم
بوسه
مرهم
مرهمی از بوسه بر گلزخمهایت می نشانم
سر به روی شانه هایت
نرم
نجوا می کنم :
شهر
خالی گشته از آن واژه های نفرت و نفرین
- توهّم
رحم
بی رحمی
شکستن
التماس و
وهن
وحشت
بندِ بی روزن
سیاهی
سنگباران ... -
شهر
سرشار است از انسان .
□
آه
رویاوش !
کجایم من ؟
سراسر
آسمانم آتش است امشب.
لندن، شهریور 1386